رمضان، ماه تبرک است. هرچیزی به یمن رمضان، به برکت می رسد. دل ها متبرک و
حرم خدا می شوند. مهر و محبت ها تبرک می یابند و بیشتر می شوند. عبادت ها
بهره بیشتری از پاداش خدا می یابند. دعاها سریع تر و نیکوتر مستجاب می
شوند. میل به گناه کمتر و یاد خدا در وجود مؤمنان فراوان تر می شود.
این خاطره را خودم از مرحوم حجت الاسلام و المسلمین آقای دکتر محمدهادی امینی شنیدم.
ایشان فرمودند :
چند سال از ارتحال پدرم گذشته بود
شب جمعه ای قبل از اذان صبح خواب پدر را دیدم.
دیدم پدرم سرحال و شاداب هستند .
جلو رفتم و بعد از سلام و دست بوسی عرض کردم:
آقا جان! حالا که شما از بین ما رفته اید و عالم برزخ را تجربه کرده اید بفرمایید در بین اعمال دینی کدام یک باعث نجات در عالم برزخ هستند ؟!
پدرم کمی فکر کردند و بعد فرمودند:
فقط زیارت امام حسین علیه الصلاه و السلام
به پدرم عرض کردم : اکنون که جنگ است و راه بسته است و این توفیق از ما سلب شده است .
فرمودند :
پسرم هر گوشه ای هر جایی چراغی بنام امام حسین (ع) روشن شد همانجا حرم امام حسین (ع) است.
پی نوشت : ماه رمضان بساط هیئتها برپا می شود . از زیارت ارباب غافل نشویم اگر توان رفتن به کربلا را نداریم ….
شب قدر، شبی است بزرگ. شبی که صاحب‌دلان در طول سال انتظار رسیدنش را می‌کشند. شبی که به گفته قرآن ملائکه از آسمان به زمین می‌آیند و تقدیر یک سال دیگر، برای بندگان رقم می‌خورد. شبی که می‌توان آن را آغازی نو دانست. 
شبهای قدر آمد و تقدیر و سرنوشت 
اول شبهای قدر است وشب قدر همان شبی است که در تمام سال شبی به خوبی وفضیلت آن نمی رسد وعمل در آن بهتر است از عمل در هزار ماه ودر آن شب تقدیر امور سال می شود وملائکه وروح که اعظم ملائکه است درآن شب باذن پروردگار بزمین نازل می شوند وبخدمت امام زمان علیه الستلام مشرف می شوند وآنچه برای هر کس مقدر شده است بر امام علیه السلام عرض می کنند واعماال شب قدر بر دو نوع است ، یکی آنکه در هر سه شب باید کرد ودیگر آنکه مخصوص است بهر شبی. 
ای مولود خجسته رمضان! ای بدر تمام ماه خدا! تو تنهاترین فرزند رمضانی و آسمان، در پیشگاه کرم و بخشش تو، با این همه ابرهای باران زایش، گمشده ای غریب بیش نیست. رسول رحمت، تو را بر شانه های خویش سوار می کرد و بر تو مباهات می نمود. تو ادامه 
ماه رمضان آمد صاحب الزمان نیامد.... 
این حالاتى که شما در کسانى مثل امام رضوان‌اللَّه‌علیه در سنین بین هشتاد و نود سالگى مى‌بینید، ادامه‌ى حالات جوانى ایشان است. چون امام، تقریباً 79 ساله بودند که به ایران آمدند و جمهورى اسلامى شروع شد؛ یعنى امام از نزدیک هشتاد سالگى این مسؤولیتهاى سنگین را شروع کرده‌اند! وقتى که همه‌ى انسانها در این سنین، بازنشسته مى‌شوند و اهل افتادن در یک گوشه و در بستر و بى‌رغبتى و بى‌نشاطى نسبت به همه‌ى کارها؛ امام در آن سن، بزرگترین کارهاى عالم را شروع کردند. اداره‌ى یک کشور، بلکه ایجاد یک نظام و قدم به قدم پیش بردن این نظام! این از جهت مشاغل و مسؤولیتهاى مهم.
