در رابطه با بحث اخوی، من راستشو بخوایین از زمان شروع جنگ تا زمانی که ایشون شهید شدند همه اش در اکثر عملیات ها و پدافندی ها با هم بودیم، یعنی یک چیزی حدود سال 64 بود که ما 4، 5 سال در تمامی عملیات ها، به غیر از عملیات بدر و طریق القدس که با هم نبودیم تمامی عملیاتها، پدافندی، دژ، شرهانی و... همه این ها با هم بودیم و من ایشون رو خوب می شناختم، خصوصیاتش رو می دونستم، ولی در عملیات والفجر8 ایشون یک حالت دیگه ای داشت، در همون روستای خزر که بودیم تازه دخترش متولد شده بود، خدا یک دختر بهش داده بود، (البته من مجرد بودم)، بعد از اون شبی که می خواستیم حرکت کنیم، بریم سمت اون ساختمانها و اونجا مستقر بشیم و مشخص هم بود که یک یا دو روز دیگه شاید عملیات بشه دیدم یک غوغایی تو دلشه، گفت من می خوام بروم اهواز و یک سری بزنم،
مطلب ارسالی از برادرشهید حاج محمد رضا آقایی
ایشون همانطور که استحضار دارید فارغ التحصیل دانشگاه نفت آبادان بودند و از دانشجویان خوب آنجا محسوب می شدند. عضو انجمن اسلامی بودند، از دانشجویان نخبه و درجه اول، بورس فوق لیسانس خارج از کشورشون نهایی شده بود، و ایشون قرار بود بعد از این عملیات برگردند برای ادامه تحصیل، یعنی اگر این عملیات نبود ایشون شاید می رفتند خارج از کشور و درسشو خونده بود و فوق لیسانس گرفته بود و به مدارج خیلی خیلی بالاتری رسیده بودند در مسائل علمی، منتها ایشون این فیض رو به خودشون دادند و ترجیح دادن در این عملیات شرکت کنند و در اون عملیات هم شهید شدند. من این مسئله رو که بیان می کنم بعدها متوجه شدم (یک خاطره ای نقل کنم)، آقای نوذری وزیر سابق نفت، ایشون عضو اصلی انجمن اسلامی بودند و مدیر کل حراست مناطق نفت خیز هم بودند که من تازه رفته بودم شرکت (نفت) سال 68 بود، وارد شرکت نفت شدم، ایشون وقتی فهمید که من اخوی شهید هستم، تعبیر خوبی رو در مورد ایشون بکار بردند؛ (حالا خودشون می گفتن، من که زیاد شناختی نداشتم راجع به مسئولیت اجرایی ایشون) ولی آقای نوذری می گفتند: که عبدالحسین بسیار آدم توانمندی بود حتی برای تصدی وزارت نفت. ایشون بسیار اظهار لطف کردند و گفتند توانمندی ایشون در حدی بود که می توانست تصدی وزارت نفت رو بگیرد ولی خب دیگه فیضی براشون ایجاد شد که ارزشش از همه اینها بالاتر بود. 
