برای سردار مدافع حرم شهید روزبه هلیسایی

بسم الله الرحمن الرحیم
دیگه داشتم ناامید می¬شدم که گوشی رو برداره. اما بالاخره برداشت. صدای پیرزن خوب و سرحال بود. آخرین بار که با اون تلفنی صحبت کرده بودم مقداری ناخوش به نظر می¬رسید. بعد از سلام و احوال¬پرسی ازش پرسیدم: مامان! روزبه یادته؟
گفت: روزبه کیه؟ گفتم: همون که می¬گفتی فامیلش سخته. همون که ...
صحبتم رو قطع کرد و گفت: دوست داداشت؟ بچه¬های مسجد زینب؟
گفتم: آره. روزبه هلیسایی.
گفت: آره که یادمه. اون یکی از بچه¬هایی بود که تا مدت¬ها بعد از شهادت داداشت بهم سر می¬زد. حالش خوبه؟ مدتیه ازش خبر ندارم.
بغض به گلوم آنچنان فشاری می¬آورد که می¬ترسیدم اگه یه کلمه هم حرف بزنم بترکه. نمی¬دونستم اصلاً چرا به مادرم زنگ زدم. آخه برا چی می¬بایست قلب پیرزن رو به درد بیارم؟
اما راه دیگه ¬ای هم نداشتم. شاید یه نوع خودخواهی بود. هیچکس رو نداشتم که از روزبه برام بگه یا از روزبه براش بگم. مرثیة روزبه رو توی این شهر غریبِ بی¬در و پیکر از کی بشنوم و برا کی بخونم؟
خیلی خودم رو کنترل می¬کردم. نذاشتم گریه¬ام بگیره. دل رو به دریا زدم. با صدای لرزونم بهش گفتم: اونم شهید شد.
مادرم نشنید چی دارم می¬گم. بازم به حرفاش ادامه داد: آره خوب می¬شناسمش. چشمش هم قبلاً ترکش خورده بود. با داداشت بود اما اون هیچیش نشد. حسین مرادی هم بندة خدا توی اون انفجار دوتا چشمش رو از دست داد.
نمی¬دونستم بگم بهش یا نه! انگاری متوجه حال خراب من شده بود. گفت: می¬گم حالش خوبه؟ ازش خبری نداری؟ کجاس الآن؟
چشام پر از اشک بود. اما دیگه نتونستم خودم رو از هجوم اشکم در امان نگه¬دارم. اشک¬ها هم دیگه تو کاسة چشمام جاشون نمی¬شد. قطره قطره غلتیدن و روی صورتم پائین اومدن. دیگه امان هم نمی-دادن. رفتم تو اتاق که تنها باشم. پیرزن، بیچاره هنوز منتظر من بود. دریغ از یک کلمه.

 پیرزن که دیگه معلوم بود خیلی نگران شده گفت: راستش رو بهم بگو. حالش خوبه؟

گفتم: آره از بنده و شما که خیلی بهتره.
با نگرانی صد چندان پرسید: شهید شده؟
صدام پر از اشک بود. آهسته گفتم: آره شهید شده.
یک دفعه ناله¬ای زد. گفت وای خاک به سرمون شد. عزیزم، رولم. چرا این جوونامون دارن اینطور پرپر می¬شن. گریه بهش مهلت نمی¬داد اما همینطور می¬پرسید: مگه کجا بوده؟ لعنت به داعش حروم لقمه. لعنت بهشون که جوونای پاکمون، معصوم و خالص اینطور به دست این نانجیبا دارن مثل برگای پائیز رو زمین می¬افتن.
هی گریه می¬کرد و هی می¬گفت: کِی بوده؟ پس چرا منو خبر نکردین؟
من هم که خودم و روزبه رو فراموش کرده بودم فقط سعی می¬کردم مادرمو آروم کنم.
ـ مامان عزیزم گوش بده خودم هم تازه فهمیدم. امروز تو وبلاگ فرید خمیسی دیدم. پنج شش ماه پیش شهید شده .
دیگه به حرفام گوش نمی¬داد.
ـ یادته؟ یادته وقتی با داداشت میومد می¬گفت از اون شربت نعناهای مامانت فقط می¬خورم؟ یادته چقدر سربه زیر و نجیب بود؟ فرشته بود فرشته بود. به من می¬گفت: بالاخره مادر! تو مادرِ شهید می-شی!
روله، ای خوش به حالت! خوش به سعادتت! جمعشون جمع شد. حالا بعد سی سال دو تا رفیق قدیمی همدیگه رو بغل می¬کنن. خوش به حالت روزبه! سلام منو به پسرم هم برسون.
گفتمش مامان خودش هم دو تا برادراش شهید شده بودن.
گفت: آره می¬دونم. یادمه. کمی بعد داداشت دوتاشون تو یه روز شهید شدن.
آرومش کردم و باهاش خداحافظی کردم و با همة خاطره¬هاش و دلتنگی¬هاش تنهاش گذاشتم.
من که دیگه یارای مقابله و مقاومت در برابر اشکام رو نداشتم فقط به فکر خود بیچاره¬ام بودم. روزبهی که توی اون دوران نه چندان دور و البته سخت از جون و جوونی و خانواده¬اش و خلاصه هر چی که داشت در راه خدا و اطاعت از رهبر الهی¬یش دریغ نکرده بود حالا تو سال 94 باید خدا اونو طلب کنه. منِ بدبخت تو گل و لای و باتلاق دنیا گیر کردم. نمازای روزبه، لبخنداش، شوخی-هاش حیا و ادبش، پاکیش. اون همه خوبی مگه می¬شد تو یه نفر جمع بشه. چه حُسن خُلقی! چه رفتار و منش مؤدبانه¬ای! چقدر سرحال و سرزنده بود.
بیش از بیست و پنج سال بود که ازش خبر نداشتم. روزبه رو هنوز همون جوون بیست سالة بسیجی می¬دونم.
پایگاه بسیج مسجد زینب (کوی انقلاب) از اون وقتی که من کلاس پنجم دبستان بودم یادمه. حجت¬اله چراغ¬پور فرماندش بود که بعداً شوهر خواهر شهید شهرام صفایی شد. از بچه¬های مسجد ابوالفضلکیان. بعد خداداد صفدریان بود. خدا حفظشون کنه. خیلی وقته هیچ خبری ازشون ندارم. بعد هم روزبه فرمانده پایگاه شد. فکر می¬کنم تو دورة اون بود که کامل نصاری شهید شد بعد هم خلیل غزلی و یکی بَعدِ یکی دیگه.
راستی که روزبه یاد شهدای قدیمی رو دوباره زنده کرد. اونایی که خیلی حق گردنم دارن و اصلاً از توی این شهرِ ناکجا آباد نمی¬دونم مزارشون کجاست و هر دو سال یه بار که اهواز هم بیام فرصت نمی¬شه که بهشون سری بزنم.
روزبه عزیز!
یاد اون لطیفه¬گوئی¬هات که پر از اندرز بود، یاد اون شب¬ها که با شهید حسین دغاغله و داداشم با موتور، من رو می¬بردین میدون راه¬آهن و یه بستنی با هم می¬خوردیم. فکر نمی¬کنم تا روز قیامت منو رها کنه. داغ برادرم و دیگر دوستام و همرزمام رو زنده کردی اونطوری که داغ مادرم بعد گذشت 29 سال از شهادت پسرش زنده شد.
سردار!
دوباره نسیم خوب و خنک شهدا رو توی کوچه¬ پس کوچه¬های این مملکت وزوندی و دانه¬دانه خاک این سرزمین به داشتن جوانانی مثل تو بر خودش بالیدن و به تو آفرین گفتن.
روزبه عزیز!
سلام من را به مولایمان و آقایمان حضرت بقیت¬الله الاعظم برسان و در کنار امام و مقتدایمان انتظار بکش و در این انتظار به خداوند و اولیائش التماس کن که ما را نیز به شما ملحق گرداند.
روزبه عزیز!
من هم به تو قول می¬دهم و با تو عهد می¬بندم که بر سر آن هدفی که برای رسیدن به آن هدف سر از پا نشناختی و بدون هیچ تردیدی به پشت سرت حتی لحظه¬ای نگاه حسرت¬آمیز نداشتی، بی هیچ درنگی پله¬های معرفت و بصیرت را طی نمودی و به جایی رسیدی که صد عارفِ عابدِ زاهد در طول صد سال عبادت و ریاضت و زهد به آن نمی¬رسند، رسیدی، و آن هدف تبعیت محض از ولی و سید و قائد و امام ماست، مستحکم باشم و در راه حمایت و اطاعت بی¬دریغ و بی¬شائبه از او لحظه¬ای درنگ نورزم و اگر مصلحت بداند جان بی¬مقدار و ناقابلم را در راه هدف تو که همان هدف اوست تقدیم نمایم.
روزبه جان!
بر جایی نشسته¬ای که خورشید آرزوی آن را دارد و آسمان در حسرت آن بر خود پیچیده است. خداوند با نظر رأفت و مغفرت و لطف و رحمت بر تو نظر می¬کند و به همة ملائک مباهات می¬نماید که ببینید عبد مخلصم را.
پس ما را هم دعاگو باش و هم دستگیر.
شاگرد بی¬ارزش و غافل تو
که دنیایش او را به خود فریفته است
و دل¬تنگی¬اش برای تو جهان را برایش بی¬فروغ کرده است.