مردم، و شکر نعمتی بزرگ در طول تاریخ

مردم، و شکر نعمتی بزرگ در طول تاریخ 

دهه فجر بحق از ایام الله می باشد خداوند در قرآن به جناب موسی بن عمران علی نبینا و آله و علیه السلام می فرماید:

« و  ذکّرهم بأیام الله » (1) یعنی مردم را به روزهای خدا متذکر کن تا از یادشان نرود آن روزهایی را که خداوند از دست فرعون آنها را نجات داد، ‌همان فرعونی که فرزندان آنها را ذبح می نمود و زنانشان را زنده نگاه می داشت و خود آنان را نیز تحت شکنجه ای سخت قرار می داد (2).

پس بنا بر این هر روزی که خدا در آن بر ملتی منت نهد و آن ملت را از ظلم طاغوت و چنبره آن نجات دهد از ایام ویژه الهی خواهد بود، گرچه همه روزها از آن خداست لکن آن روزی که خداوند در آن بر مۆمنین نصرتش را نازل می فرماید روز دیگری خواهد بود!

حال کمی باید بر اساس همین قاعده و از جهت شکرگزاری برخی از نعماتِ خداوند که به واسطه این دهه و این انقلاب و فداکاری های در پی آن به این ملت ارزانی داشته، تفکر کنیم. باز توجه داشته باشیم که آیه معروف قرآن که در مورد شکرگزاری می باشد یعنی: «و لئن شکرتم لأزیدنکم و لئن کفرتم إن عذابی لشدید » (3) در مورد انقلاب موسی علیه السلام می باشد و خطاب به بنی اسرائیل است که قدر نجات از فرعون را بدانید و اگر کفران کنید، بدانید که عذاب سخت خدا در پیش است! 

شاید بزرگترین نعمتی که خداوند در طی این انقلاب به این ملت ارزانی داشت نعمت ولایت فقیه است که طی آن مردم تبعیت و رهبری از یک انسان معنوی را به تمرین می گذارد، رابطه ای که جامعه با امام معصوم بر اساس تفکرات شیعه باید داشته باشد به یکباره و با چشم بر هم زدن پدید نمی آید، چرا که خداوند فرموده است که هیچ تغییری در هیچ جامعه ای جز با دست خود آن جامعه ایجاد نخواهد نمود! (4)

عرصه تبعیت از ولایت فقیه تا پای جان، بهترین عرصه برای آزمایش أمتی است که به ولیّ معصوم و غائب خود وعده یاری و نصرت می دهد و از او درخواست ظهور و فرج می نماید.

همیشه تاریخ این گونه بوده است که هر گاه مردم قدر رهبر خود را دانستند و گرد شمع وجودش چرخیدند و در اطاعت از او بهانه جویی نکردند، جامعه خود را به سمت سعادت و کمال سوق دادند و هر گاه که در اطاعت بهانه جویی کردند و در اثر عدم پیروی از رهبری واحد الهی دچار اختلاف و تنازع شدند به حضیض ذلت و خواری دچار شدند !

بی گمان یکی از عبرتهای داستان غیبت موسی علیه السلام و میقات چهل روزه او که در قرآن به کرات آمده و همچنین قضیه جانشینی هارون از او در آن مدت کوتاه و سرباز زدن بنی اسرائیل از تبعیت از هارون به بهانه این که ما فقط موسی را قبول داریم (5) همین دوران غیبت حجت دوازدهم خدا و جانشینی فقیه جامع الشرائط از او است که بر لسان مقدس خود او نیز جاری گشته و فرموده است که: «و أما الحوادث الواقعة فارجعوا فیه إلی رواة حدیثنا فإنهم حجتی علیکم و أنا حجة الله ... » (6) یعنی: در پیشامدها به آنها مراجعه نمایید چرا که آنها حجت از طرف من بر شما هستند!

در واقع دوران غیبت دوران تمرین تبعیت از ولیّ معصوم است البته با شخصیتی غیر معصوم که شبیه سازی شده معصوم است. فقیه جامع الشرائط یعنی شبیه ترین مردم در تمام صفات به معصوم که البته با وجود این که معصوم نیست باز حجت بر مردم همان طور که دیدیم تمام است!

بی شک اگر جامعه ای از این تمرین و امتحان پیروز بیرون آمد خداوند به مقتضای قاعده «و لئن شکرتم لأزیدنکم» مراحل بعدی و نعمت بالاتر را منت خواهد نهاد و اگر جامعه ای در این امتحان مردود شد نه تنها از ولیّ معصوم خبری نخواهد شد، بلکه طاغوت و فرعونی بدتر از فرعون قبلی گریبانگیر آن جامعه می شود.

تسلط بنی أمیه لعنة الله علیهم و معاویه و یزید و بنی مروان و حجاج بن یوسف و سائر ظالمان که تاریخ از شرح فجایع آنها قاصر و عاجز است هیچ دلیلی نداشت جز عقوبت مردم از طرف خداوند به خاطر نصرت نکردن ولیّ خدا و خذلان او؛ چرا که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در روز غدیر در دعای معروف خود فرمودند:‌ «اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله».

«خدایا یاری نما هر کس که علی را یاری نماید و خوار و ذلیل نما هر کس که او را یاری نکند.»

همیشه تاریخ این گونه بوده است که هر گاه مردم قدر رهبر خود را دانستند و گرد شمع وجودش چرخیدند و در اطاعت از او بهانه جویی نکردند، جامعه خود را به سمت سعادت و کمال سوق دادند و هر گاه که در اطاعت بهانه جویی کردند و در اثر عدم پیروی از رهبری واحد الهی دچار اختلاف و تنازع شدند به حضیض ذلت و خواری دچار شدند!

دوران کوتاهی که یک عده قلیل از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله بی چون و چرا حمایت و اطاعت کردند باعث رشد سریع اسلام و احاطه آن بر تمام جزیرة العرب شد اما از زمانی که اختلاف در امت اسلامی و کنار زدن رهبران الهی شروع شد افول اسلام و انحطاط آنان نیز آغاز گشت!

ملت ایران به حق در پیروی از جانشین معصوم یعنی حضرت امام خمینی (ره) سنگ تمام گذاشت و با فداکاری که در راه پیروی از فقیه زمان از خود نشان داد کم کاری امتهای پیشین و کوفیان را جبران نمود و در واقع شکر حقیقی نعمت را بجا آورد و خدا نیز این شکر حقیقی را بی پاسخ نگذاشت و ذخیره دیگر خود در دوران غیبت را برای این ملت ارزانی داشت !

همچنین‌ تجربه تلخ «مشروطیت» و غفلت أمت و بالای دار رفتن فقیه جامع الشرائط و بالآخره روی کار آمدن رضاخان ملعون پیش روی ملت ایران می باشد که اگر جامعه ای قدر نعمت خدا را ندانست و آن نعمت را ضایع نمود و حق شکر بجا نیاورد، خداوند آن ناسپاسی را بی پاسخ نخواهد گذاشت.

حال اگر آن نعمت مثل حسین بن علی علیهماالسلام بود جواب ناسپاسی خداوند،‌ تسلط یزید و حجاج و امثال آن خواهد بود و اگر آن نعمت، نعمت جانشین معصوم نیز بود جواب ناسپاسی تسلط امثال رضاخان و ذلت و خواری کوچک و بزرگ یک ملت خواهد بود!

اما ملت ایران به حق در پیروی از جانشین معصوم یعنی حضرت امام خمینی(ره) سنگ تمام گذاشت و با فداکاری که در راه پیروی از فقیه زمان از خود نشان داد کم کاری امتهای پیشین و کوفیان را جبران نمود و در واقع شکر حقیقی نعمت را بجا آورد و خدا نیز این شکر حقیقی را بی پاسخ نگذاشت و ذخیره دیگر خود در دوران غیبت را برای این ملت ارزانی داشت!

آیا واقعا ملت ایران قدر نعمت رهبر کبیر انقلاب امام خمینی (ره) را ندانست؟!

اگر دانست که به حق این چنین بود آیا خداوند به وعده خود که اگر شکرگزار و قدردان باشید افزایش نعمت خواهید داشت عمل ننمود؟!!

اگر ملت ایران و جهان اسلام، قدر رهبری شایسته رهبر عصر حاضر، خامنه ای کبیر (مدّ ظلّه العالی) را بداند آیا خداوند ذخیره های بالاتر خود را ارزانی نخواهد داشت و به وعده خود مبنی بر افزایش نعمت به واسطه شکر عمل نخواهد نمود؟!

خداوند هرگز از وعده خود تخلف نمی نماید: «إن الله لایخلف المیعاد.» (7)

«اللّهمّ عجّل لبقیة الله الفرج »

پی نوشت ها:

1-ابراهیم / 5.

2- ابراهیم /6 و بقره/49.

3- ابراهیم / 7 .

4- رعد / 11 .

5- طه / 91.

6- غیبت شیخ طوسی، ص 292و کمال الدین صدوق، ص484.

7- آل عمران / 9و194.