خاطره شهید مهدی امینی از شهید مهدی باکری در مورد بیت المال

خاطره شهید مهدی امینی از شهید مهدی باکری در مورد بیت المال

می خواهم اورکتی تحویل بگیرم و ببرم برای «آقامهدی» با خودم می گویم: «بهتر است اوّل جریان را با خودش بگویم.»
- «ببخشید «آقامهدی» در انبار اورکت نو داریم.»
دستی به اورکتش می کشد و می خندد:
- «این که چیزیش نیست. هنوز باید بپوشمش.»
می خواهیم از خانه خارج شویم که «مهدی»آرام صدایم می کند: «یک لحظه بیایید اینجا»! طوری حرف می زند که انگار متوجّه موضوع مهمی شده است.
- این ماشین، ماشین شخصی است یا مال اداره؟
می گویم: مال اداره است و ایشان راننده ی آن هستند و فعلاً ماشین در اختیار سپاه است. رنگ از روی «مهدی» می پرد: چرا اول به من نگفتی؟ می گویم: راستش اصلاً به فکرم نرسید. از این گذشته، شما برای کار شخصی خودتان که به اینجا نیامده اید. بالاخره ایشان هم با سپاه همکاری می کند.
- اگر اوّل به من می گفتید، با تاکسی می آمدیم و یا یک ماشین شخصی کرایه می کردیم و می آمدیم.
- حالا چه کار کنیم «آقا مهدی»؟ 

الان طوری که ایشان متوجّه موضوع نشوند، برایش بگو که ما خودمان کار دیگری داریم، تا سوار ماشین نشویم.
به راننده می گویم: عذر می خواهم ما کاری داریم که صلاح نیست شما حضور داشته باشید. امّا راننده قبول بکن نیست؛ نه من باید شما را به مقصد برسانم.
چاره ای نیست که موضوع را رک و پوست کنده به راننده بگویم: این ماشین برای بیت المال است و کار شما هم شخصی است. به همین خاطر «آقا مهدی» سوار این ماشین نمی شود.
سرش را پایین می اندازد و چیزی نمی گوید. من و «آقامهدی» پیاده حرکت می کنیم به طرف سپاه.
مشغول کار است. اتاق کارش هم مثل خودش ساده است. یک میز، دو تا صندلی و یک تلفن، کافی است. «لازم نیست برای بیت المال، خرج اضافی بتراشید. با همین کار خودمان را انجام می دهیم.»
یک چراغ گردسوز نفتی هم در اتاقش دارد. این را خریده و شب ها، بعد از این که کارهای شرکت را انجام داد، چراغ برق را خاموش می کند و گردسوز را روشن می کند و نقشه ی ساختمان می کشد و به یاد مولاعلی (علیه السلام) می افتم؛ آن دم که شمع بیت المال را خاموش کرد! (7)