بوی سیب

در چاووش خوانیهای زائران کربلا می‏گفتند: «ز تربت‏شهدا بوی سیب می‏آید».نیزمعروف است کسانی که صبح زود به زیارت کربلا بروند، بوی سیب بهشتی استشمام ‏می‏کنند.این سخن ریشه حدیثی دارد.در بحار الانوار چنین آمده است:
روزی امام حسن و امام حسین‏ «ع‏» به حضور پیامبر رسیدند، در حالی که جبرئیل هم‏ نزد رسول خدا بود.این دو عزیز، جبرئیل را به‏ «دحیه کلبی‏»[1] تشبیه کرده و دور او می‏چرخیدند. جبرئیل هم چیزی در دست داشت و اشاره می‏کرد.دیدند که در دست‏ جبرئیل یک سیب، یک گلابی و یک انار است.آنها را به‏ «حسنین‏» داد.آن دو خوشحال ‏شدند و با شتاب نزد پیامبر دویدند.پیامبر آنها را گرفت و بویید و فرمود: ببرید نزد پدر و مادرتان.آن دو نیز چنان کردند. میوه‏ها را نخوردند تا آنکه پیامبر «ص‏» هم نزد آنان رفت و همگی از آنها خوردند، ولی هر چه می‏خوردند، میوه‏ها باز باقی بود.تا آنکه پیامبر از دنیارفت.امام حسین‏ «ع‏» نقل می‏کند که در ایام حیات مادرمان فاطمه‏ «ع‏» تغییری در میوه‏ها پیش نیامد، تا آنکه فاطمه از دنیا رفت، انار ناپدید شد و سیب و گلابی مانده بود.با شهادت ‏علی‏ «ع‏» گلابی هم ناپدید شد و سیب به همان حالت باقی ماند.امام حسن‏ «ع‏» مسموم و شهید شد و سیب همچنان باقی بود تا روزی که (در کربلا) آب را به روی ما بستند.من ‏هر گاه تشنه می‏شدم آن را می‏بوییدم، سوز عطش من تسکین می‏یافت.چون تشنگی‏ام‏ شدت یافت، بر آن دندان زدم و دیگر یقین به مرگ پیدا کرده بودم.
امام سجاد «ع‏» می‏فرماید: این سخن را پدرم یک ساعت قبل از شهادتش فرمود.چون‏شهید شد، بوی سیب در قتلگاه به مشام می‏رسید.دنبال آن گشتیم و اثری از سیب نبود، ولی بوی آن پس از حسین‏ «ع‏» باقی بود.قبر حسین را زیارت کردم و دیدم بوی آن سیب‏از قبر او به مشام می‏رسد.پس هر یک از شیعیان ما که زیارت می‏کنند، اگر بخواهند آن رابشنوند، هنگام سحر در پی زیارت بروند، که اگر مخلص باشند، بوی آن سیب را استشمام‏می‏کنند.[2] .


پی نوشتها:
[1] نام شخصی خوش سیما بود که جبرئیل، اغلب به صورت او آشکار می‏شد.
[2] بحار الانوار، ج 43، ص 289.نیز ر.ک: مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 391.