توطئه ترور یا دستگیری امام حسین(ع) در مکه

۸ ذی الحجه : توطئه ترور یا دستگیری امام حسین در مکه و حرکت ایشان از مکه به عراق (60 هـ.ق)

 

پس از آن که امام حسین(ع) با در خواست مکرر استاندار مدینه مبنی بر بیعت با یزید بن معاویه رو برو گردید

و بنا چار از این شهر خارج و وارد مکه معظمه شد، به مدت چهار ماه و چند روز در جوارخانه امن الهی اقامت گزید و در این مدت با دعوت مسلمانان مبارز برخی از مناطق اسلامی،به ویژه شیعیان کوفه مواجه شد و برای پاسخ گویی به درخواست آنان،پسرعمویش مسلم بن عقیل را جهت هماهنگی انقلابیون به کوفه ارسال نمود و چون مسلم بن عقیل با استقبال شایان مردم کوفه مواجه شد، برای آن حضرت نامه ای فرستاد و او را برای رفتن به شهر کوفه دعوت کرد.امام حسین(ع) تصمیم داشت که پس ازپایان مراسم حج، به سوی کوفه رهسپار شود،ولی به وی خبر داده شد که یزید بن معاویه،تعدادی از مزدوران خود به فر ماندهی عمروبن سعیدبن عاص را به بهانه حضور در مراسم حج، به مکه فرستاد تا در هنگام مراسم حج،امام حسین(ع) را دستگیر کرده و به نزد یزید در شام بفرستد ویا اینکه ناجوانمردانه وی را در هنگام عبادت ترور کرده وبه شهادت برساند.امام حسین(ع) برای خنثی کردن توطئه های دشمن حیله گر،ناچار شد در تصمیم خویش تجدید نظر کند. بدین جهت حج خود را تبدیل به عمره کرد و پس از پایان أعمال عمره،از حالت احرام بیرون آمد و در هشتم ذی حجّه،یعنی دو روز پیش از عید سعید قربان،از مکه عازم کوفه گردید.(1) 

 یزید بن معاویه از یک سو مزدوران خویش را برای دستگیری ویا کشتن آن حضرت به مکه اعزام کرد و از سوی دیگر با واسطه قرار دادن افراد سر شناس، مانع خروج آن حضرت از مکه می گردید.وی،نامه ای برای عبدالله بن عباس فرستاد و از او درخواست کرد که او را به سکوت و آرامش دعوت کند، در غیر این صورت،بدون در نظر گرفتن ملاحظات خویشاوندی بااو برخورد خشن خواهد کرد. عبدالله بن عباس به نزد امام حسین(ع) رفت و او را به ماندن در مکه و خویشتن داری دعوت کرد،ولی آن حضرت،اعتنایی به مصلحت اندیشی های وی نکرد و بر تصمیم خود تأکید نمود(2) غیر از عبدالله بن عباس،افرادی دیگر چون محمدبن حنفیه،عبدالله بن عمر وعبدالله بن جعفر نیز آن حضرت را از قیام بر ضد یزید و رفتن به سوی عراق بر حذر نمودند.تنها عبدالله بن زبیر وی را تشویق به رفتن میکرد، تا زمینه را برای خود نمایی وی فراهم شود. چون با وجود ابا عبدالله الحسین(ع) در مکه معظمه،کسی اعتنایی به عبدالله بن زبیر نمی کرد.ولی امام حسین(ع) بدون توجه به توصیه و تشویق دیگران(ع)،تصمیم خود به همراه خانواده و یاران به سوی عراق رهسپار گردید.(3) سفر آن حضرت از مکه معظّمه به سر زمین کربلا حدود بیست و پنج روزادامه یافت و در روز دوم محرّم سال 61 قمری،با اصرار حرّبن یزید، فرمانده لشکر عبدالله بن زیاد وارد سرزمین کربلا شد و در آنجا خیمه های خویش را بر پا نمود.(4)

منابع : 1- الإرشاد ص414 - 2- ترچمةالحسین و مقتله ص 59 - 3- الفتوح[ابن اعثم کوفی ]، ص837 و ص867 – 4 - الارشاد، ص414؛ الفتوح، ص