بررسی استقبال ضریح حضرت ابا عبدالله الحسین (ع)

 

بررسی استقبال ضریح حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) 

استقبال با شکوه عشاق حسین از ضریح مطهر حضرت اباعبدالله الحسین در شهرهای مختلف ایران را میتوان در دو حیطه مورد بحث و گفتگو قرار داد.

اول از حیطه ی مذهب:

بعضی می گویند این ضریح در حال حاضر تنها یک اثر فوق العاده ی هنری ست که تنها به دلیل هنر و ظرافت و ارزش اقتصادی ارزشمند است و چون هنوز بر بالای قبور مطهر شهدای کربلا و سید الشهدا قرار نگرفته و متبرک نشده ارزش معنوی آن چنانی ندارد.

در این قسمت از این پست می خواهم این موضوع را مورد بررسی قرار داده و نظر شخصی خودم را که طی این چند روز فکرم را به خود مشغول داشته بیان کنم. امیدوارم با نقد کارشناسانه ی خود مرا در پیدا کردن فکر و اندیشه درست یاری کنید.

امروز وقتی ضریح با شکوه آقا را پیش چشمانم دیدم نا خود آگاه یاد منبر زیبای امام زمان (ع) در حرم مطهر امام رضا (ع) افتادم. منبری که همچون این ضریح درون شیشه نگهداری می شود. گویا روایت شده در حرم مطهر امام رضا (ع) آقا امام زمان سخنرانی بزرگی خواهند داشت و این منبر منسوب به آن حضرت و به این نیت به دست هنرمندان ساخته و به دقت نگهداری می شود. مردم این منبر را مورد زیارت قرار می دهند و در نزدیکی آن نماز و دعای فرج امام زمان می خوانند. خب اگر بخواهیم با همان دیدگاهی که در بالا بیان کردم به ماجرا نگاه کنیم و تقدیس و تکریم این منبر را نیز مساوی شرک قرار دهیم بایستی تقدیس و تکریم (به معنای مقدس شمردن و احترام گذاشتن) بسیاری یاد بودها از جمله مساجد، حسینیه ها و مهدیه ها و مزار علمای بزرگ را زیر سوال ببریم چرا که هنوز این منبر نیز به قدوم مبارک آقا امام زمان (عج) متبرک و منور نشده است.

 به اعتقاد من همین که این ضریح به نام حضرت ابا عبدالله ساخته شده و هر وجبش با صلوات و دعا و اشک و عشق مومنان عاشق به حضرت ابا عبدالله و گرم به گرم طلا و نقره اش با نیت خالصانه ی این مردم ساخته و پرداخته شده است و بنا به ارزش والای صاحب آن تقدیس و تکریمی در خور توجه و در خور لیاقت می طلبد. از این رو این استقبال از این حیث دور از انتظار نیست و نیز این را می رساند که این مردم همچون گذشته به دل بر پنجره پنجره ی نورانی ضریح آقا بسته اند و در قطره قطره ی خونشان عشق حسین جریان دارد. این مردم هنوز به نهضت سرخ حسین (ع) و انتظار سبز مهدی (عج) تمسک جسته اند. بعلاوه امام حسینی که تنها با یک نذری منسوب به ایشان و با یک مجلس عزاداری شفا میدهد و معجزه می کند آیا ضریحش در خور استقبال اینچنینی نیست؟؟ به نظرم هر چه کنیم به پای محبت های او نمی رسد. هر چه کنیم در مقابلش سستی کردیم. هر چه کنیم کم کاری کرده ایم.

دوم از حیطه سیاست:

من واقعا تعجب می کنم. چرا و چطور سیاستمداران ما از این نقطه قوت استفاده نمیکنند و این اخبار رو با شکوه هر چه بیشتر منتقل نمی کنند و مورد کنکاش و گفتگوی سازنده قرار نمیدهند. این یک نقطه ی قوت برای ماست. همانطور که امام خمینی (ره) بیان کردند محرم و صفر است که اسلام را زنده نگهداشته است و اسلام است که انقلاب ایران بر پایه ی آن شکل گرفته است. آنان که به دنبال جمهوری ایرانی هستند چشم هایشان را کمی بیشتر باز کنند. کمی بیشتر نگاه کنند. کمی سرشان را از شبکه های پارسی زبان بیگانه ی سود جو و فرصت طلب بیرون آورند و به خیابان بیاییند. نه برای زیارت ضریح آقا. برای تماشا. بیایند ببینند مردم برای آقایشان چه میکنند. اهواز امروز عاشورا بود. امروز کربلا بود. امروز میزبان اشک و آه عشاق سید الشهدا بود. فکر میکنی می توانی اسلام را از چنگ این مردم در آوری؟ خیال کرده ای با چهار تا حرف قشنگ و گول زنک می توانی خون رگ های این مردم را عوض کنی؟

نه نمی توانی. این مردم تا دنیا دنیاست. تا ظهور منجی شان دل به همین ضریح های مطهر و قبور امامانشان بسته اند و برای آنچه امثال شما بر سر اینان آورده اند اشک می ریزند و عزا داری میکنند. این نهضت نهضتی همیشه زنده است.