درد و دلی با شهدا ...

درد و دلی با شهدا ...

نمی خوام حاشیه برم می رم سر حرفای دلم. شهدا! کسایی که هر روز هر لحظه بهتون مدیونم و هر روز شرمندگیم بیشتر میشه می خوام غصه دلمو پیشتون واکنم…. جنوب. فکه.  شلمچه. هویزه. طلایه. دوکوهه. اروندکنار. فاو. اینا همه اسمایی که هر وقت اسمشون میاد تنم می لرزه و نمک رو زخمم می پاشه. اینا جاهایی که من فقط و فقط عکساشونو دیدم یا اینکه خاطراتی رو از بچه ها شنیدم. خیلی سخته نه؟؟ آدم سال ها توی مدرسه شاهد باشه، ببینه که همه دارن می رن و نتونه که بره. دوستاش همه برن و اون نره. آدمارو بدرقه کنه و براشون اسپند دود کنه اما نره. اما خودم از همه آدم ها بهتر می دونم چرا؟! وقتی آدمی لایق چنین جاهایی نباشه براش کارت دعوتم نمی فرستن، وقتی آدم عهدی رو که با شهدا بسته به راحتی می شکنه. چشمی که چیزایی رو نباید ببینه دیده لایق دیدن جاهای پاک شهدا جاهایی که شهدا توش قدم گذاشتن ورفتن نداره. شهدااا…. شهدا شرمنده ام… شهدا هر وقت که لایق دیدن شدم هر وقت اونقدر پاک شدم که بتونم اینجور جاهارو ببینم اون وقت من رو بطلبید.