دخیل پنجره فولاد

 دخیل پنجره فولاد 

یه وقتایی عقل اونقدر عاجزه که قدرت ساختن و کنار هم گذاشتن کلمات رو نداره...دلت هم اونقدر خرابه که نمیتونه مرثیه خونه عشق دلدار باشه تا لاجرم بر دل بشینه!! 

اما باید وضو بگیری به نیت همه اون روزها!!! همه اون روز هایی که خیلی وقته از عمرشون میگذره ، روزهایی که با وضو و غسل زیارت اذن دخول میخوندی و پابرهنه میرفتی و می ایستادی روبروی پنجره فولادش و بدون کوچکترین نیازی به چشمات امتداد گره خورده اشکات بود که بی التماس تو ملتمسانه تقاضای ریختن داشتن تا بشن همه گره ها و دخیل هایی که می خواستی به مشبک پنجره فولادش ببندی..

همونجا بود که اگه سرتو بالا میگرفتی نقطه گره خورده و مشترک قشنگ ترین آسمون های دنیا میشد قدمگاه چشمات و گنبد طلایی رنگش ، محراب اون قدمگاه...فقط کافی بود یه یاغریب الغربا بگی تا آسمون بقیع پر رمزو راز با اون قبر گمشده اش رو بهت بدن، تا شفق علقمه ایکه از غاطی شدن رنگِ هرچی درد و غربت و خون با رنگ دوتا گنبد طلایی ساخته شده رو بذارن کف دستت، تا تمام نماز شب هات بشن دورکعت نماز عشق از جنس گرم ترین و جنوبی ترین نقطه خاک وطنت اونجایی که تک تک مسافراش از جونشونشون گذشتن تا خونشون پربها بشه اندازه خدا...

همونجایی که همه این خون بهایی رو با بوسیدن دست اباصلت و با ضمانت ضامن آهو سلطان طوس قبل از هر عملیات میگرفتن تا آسمونشون گره بخوره به آسمون بقیع و کربلا و اون همه هم گره ای رو برسونن به آسمون بالا سر تو ، تو صحن اسماعیل طلا روبروی پنجره فولاد...

خیلیی وقته از عمر اون وضوها و غسل زیارتا میگذره مولا....اما به حرمت همه ی اون مسافرای آسمونی که ضامن گم نامیشون شدی ضامن عمر دوباره اشکامون شو تا دخیل بشن به پنجره فولادت برای خون بهایی شدن به بهای خدا ..اندازه ی خودِ خودِ خدا....