بچه های جنگ در آرزوی شهادت

بچه های جنگ در آرزوی شهادت 

 
به یاد بچه هایی که از قافله عشق جا ماندند و در آزمونی سخت تر، سر بر آستان امام عشق می گذارند تا روزی بر سنگ قبرشان حک شود شهید . روزی گفتند جنگ تمام شد وهمه به شهرودیار خود برگشتند اما شهداء با کوله باری ازعطر شهادت ، ودوستان شان با دلی مجنون که جامانده اند . حالا باید چاره ای کرد که اینجا دنیاست و زمان به تندی می گذرد اما سخت تر از دیروز! اما باید سوخت وساخت وزندگی کرد.باید نَفَس را رها کرد . اما باید حواسمان باشد که دنیا با تمام رنگهایش آسمان دلمان را تیره وتار نسازد تا دراین میان نشانی بهشت راگم نکنیم ویادمان باشد که مال دنیا وفرزند و زیبائیهای دنیا سرگرمی خوبی برایمان نیست لذا با تمام وجود جان خویش را قطره ای سازیم تا به دریای وصال معبود رسد . مدتها گذشته است ، نمی دانم اگر الآن جنگ شود آیا مقاومتی راکه دیروز ودرآن سالها داشته ام را دارم یا نه ؟ اکنون که با خود می نشینم و از وقایع آن روزها می گویم وخاطرات دلم را ورق میزنم با خود می گویم چه روزهایی بود که گذشت ، روزهایی که با خدا ورسولان ونیکان درگاهش بود زندگی می کردیم، گذشت ، یادش بخیر. در آن روزها ملاک عشق بود وشهادت در شهادت عجین شده بود طوری نبود که کسی بخاطر چیزی به جبهه رفته باشد ، با خود می گفتند برای ادعای فریضه وتکلیف است که به جنگ می رویم و میدانیم که جنگ به خودی خود بد است وپر ازکشتار ، آوارگی وبدبختی دنبالش است ، اما جبهه ما جبهه اسلام بود وجنگ ما جنگ در برابر ظلم بود لذا از این نظر جنگ ما با جنگ های دیگر فرق میکرد . جنگ ما یک جورایی دانشگاه بود وکلاس درسش ، درس انسان سازی بود که کتابهایش ایمان ، اخلاص ، معرفت ، جهاد وخلاصه کارنامه اش شهادت بود . ازاین رو باید دانست وحس کرد ، همانگونه که الآن حس می کنیم باید لحظه لحظه زندگیمان را برای خـدا خرج کنیم .