شهادت امام جعفر صادق (علیه السلام)

شهادت امام جعفر صادق (علیه السلام) 

شهادت رئیس مذهب تشیع حضرت صادق آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم)امام جعفر بن محمد (علیه السلام) را به حضرت بقیة الله العظم امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و عموم مسلمین و شیعیان جهان تسلیت عرض می نماییم .

حسرت گرفته باز حصار مدینه را
غم تیره کرده است دیار مدینه را +++داغ عزای حضرت صادق فکنده باز
با اشک و آه ما ،سر و کار مدینه را

حضرت امام صادق (علیه السلام) در بیست و پنجم ماه شوال سال صد و چهل و هشت هجری قمری در اثر انگور زهر آلودی که منصور دوانقی (لعنت الله علیه) به آن حضرت خوراند ،در سن شصت و پنج سالگی به شهادت رسیدند .

(در سوگ امام صادق (علیه السلام))

مدینه در سوگ تو گریست و فوج فوج مردم غمگین و سوگوار ،سالروز رحلت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)را به یاد آوردند .
رحلت تو ،داغی سنگین بود و به خاک سیردنت داغی سنگین تر ،سیل اشک از دیدگان جاری بود ،تشییع کنندگان ،ناباورانه در پی جنازه مطهرت به سوی بقیع رهسپار شدند و مدینه تعطیل شد و هر خانه ای ماتمکده ای حزن آلود !
آری....ای امام صادق (علیه السلام)معصومی بودی که در بقیع به خاک آرمیدی ،آیا تشییع کنندگانت می دانستند که چه کوه عظیمی را بر دوش می کشند ؟خوشا بر خاک بقیع که پیکر پاک تو را در بر کشید .
درود بر (ام فروه) که مادر والا قدر تو بود و گوهری چون تو را در دامان پروراند .
ای صادق آل پیامبر :
با بیان بلیغ و کلام فصیح ،زبان رسای اسلام بودی
با سخنان حکیمانه ،منطق استوار و علم سرشار ،برگزیده روزگار بودی و بنده ی شایسته پروردگار
تجسم صبر و اخلاص بودی ،
چشمه جود و سخاوت و کوه حلم و بردباری ،نام آور فراست و شجاعت و جلوه هیبت و جلالت .
چهره فروزان اهل بیت بودی و وارث علوم رسالت .
از سلاله پیامبران بودی و عطر و بوی پیامبر را می دادی و مهابت و شکوه او را داشتی .
ای خورشید مدینه دانش :
سالهای سیاه ،ابرهای سلطه امویان ،آسمان جهان اسلام را تاریک کرده بود و سالهای تیره تر حکومت عباسیان ،مسلمانان را به تیرگی نشانده بود .
در میان این دو فصل (سیاه و سرد و ابر آلود) چند صباحی که خورشید وجود تو تابید ،اسلام و قرآن را جان بخشید ،نهال حق پا گرفت و افق اندیشه ها تابان شد .
دین ،زنده به نام تو گشت .
درخت علم ،در بوستان کلام تو روئید .
گلشن فضل از چشمه دانش تو سیراب شد .
کتاب فقه با (الفبای جعفری) نگاشته گشت .
وقتی تو سخن می گفتی ،طبیعی بود که حسودان و عنودان ،زبان طعن بگشایند و تیغ دشمنی برکشند . کدام دانشوری را می توان شناخت که از گنج دانشت ،بهره نبرده باشد ؟
کدام معلمی را می توان نام برد که به اندازه تو تربیت مکتب عترت داشته باشد ؟
کدام حوزه است که (شاگردی تو) بر سر در آن نقش نبسته است ؟
کدام فقه است که خوشه چین خرمن (حدیث) تو نیست ؟
وقتی چهار هزار قلم ،حکمت و حدیث و فقه را از عرش بلند (علم لدنی) تو ،بر فرش کتب و دفاتر فرود می آورند . وقتی چهار هزار شاگرد ،همچون نسیمی خوشبوی ،از کوی معارف تو گذشته و در پهنه قلمرو اسلام پخش می شدند و (قال الصادق) گویان ،کام تشنگان معرفت را عطرآگین می ساختند .
وقتی منطق اهل بیت و برهان عترت ،قوی تر و بران تر بود . وقتی مردم ،گاهی از لابلای گرد و خاکهای برانگیخته بدعت گذاران و تحریف گران ،چهره اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه وآله وسلم) را می دیدند و فریفته جذبه های آن می شدند .
وقتی سلسله نورانی راویان احادیث ،حلقه ای از تعبد و اطاعت برگرد (آل الله)می زدند .
وقتی (ابان بن تغلب)ها ،(هشام ابن حکم)ها ،(مومن طاق)ها ،حامل و ناقل علوم تو بودند . وقتی (جمیل ابن دراج)ها ،(ابوبصیر)ها ،(زراره)ها ،(سماعه)ها ،فقه ،حدیث و حکمت را در افق اندیشه ها و مزرعه ی دلها می افشاندند .
وقتی (حمران ابن اعین)ها ،(علی ابن حمزه)ها ،(عمار ساباطی)ها ،(جابر ابن حیان)ها ،(مفضل)ها ،(صفوان)ها ،سیراب شدگانی از کوثر زلال دانش تو بودند و جامی از این زمزم جوشان ،به جانهای تشته می نوشاندند و کام دلها را با حلاوت (مکتب عترت) آشنا می ساختند و نه تنها علم ،که عمل هم می آموختند و نه فقط دانش که دین را هم از زبان تو می گرفتند .
وقتی با تابش مهر درخشان فضایل تو ،مجالی برای خودنمایی شب پرده ها نمی ماند ،.... 
آری در آن شرایط ،روشن بود که خفاشان کور سو ،نگذارند فروغ فروزانت جلوه گری کند .
و اینگونه بود که تو ،در عین شهرت و اعتبار و نفوذ و محبوبیت ،همچنان (مظلوم) بودی و مظلومی ای امام صادق (علیه السلام)تو ناصر حقایق ،دچار منصور دوانقی بودی ،آن باطلی که لباس پوشیده و جامه خدمت و خلافت به بر کرده بود تا رعیت را در هیات شبانی بفریبد و گرگ ایمان و جان آنان شود .
شهادت تو ،نشانی از مظلومیت خط اهل بیت بود . و باید به حق گفت که تو امام صادقان و صادقی از امامانی .