اعتکاف

 اعتکاف  

زندگی ما آدم ها، پر است از خلوت ها و اجتماع ها. گاه از خلوت به جمع می گریزیم و گاه از جمع به خلوت پناهنده می شویم!
 

یعضی ها ، خلوت هایشان مجموعه ایست تهی از تمام آنچه که بهای تنهایی نامیده می شود!
 

اما عاشق که باشی ، انتظار این خلوت ها ، ضربان قلبت را بی شمار خواهد کرد...

هر که با نرگس سرمست تو در کار آید
                            روز و شب، معتکفـــــــ خانه خمار آید

 منتظران یار ، فصل عاشقیست...فصل پربهای تنهایی...فصل خوش اعتکاف!  

معتکف که باشی ، ندای « هب لی کمال الانقطاع الیک » ــَـت در عرش عظیم طنین انداز خواهد شد... و میزبان سفره ی ساده ی افطارت خودِ خودِ خداست !
اما کدام عاشق است که غرق در معشوق شود و درس بندگی نیاموزد...

اعتکاف فرصت درس آموزیست... و معجونی ست از عباداتی که در هر کدامشان به تنهایی دریایی از معنا نهفته است.
معتکف که باشی ، 3 روز ، هم خانه ی خدا می شوی ، و مسجد جاییست برای طهارت روح و جسم ؛

چرا که حق تعالی فرمود : « فیهِ رِجالٌ یحِبُّونَ أَنْ یتَطَهَّروُا وَاللهُ یحِبُّ الْمُطَّهّرینَ » ( توبه۱۰۸)
درآن( مسجد ) مردانی هستند که دوست دارند پاک گردند و خداوند پاکان را دوست می دارد.

معتکف که باشی ، دستی به استغفار بالا می بری و ایمان داری که خالی دستانت به رحمت بی بدیل خداوندی پر شده...چرا که رسول مهربانی ها فرمود: « وقتی معتکف از عملش فارغ می شود و اعتکافش تمام می گردد، به او می گویند: از گناه خویش خارج شو، همانند روزی که از مادر به دنیا آمدی».

معتکف که باشی ، ذهنت که دردمندِ روزمرگی هاست، فرصتی دارد برای پرواز به عمق معنای هستی ، به آنچه که باید مشغله ی هر روزش باشد اما...

معتکف که باشی ، دل از غیر بر می گیری و می فهمی شیرینی « فزت و رب الکعبه » را!

معتکف که باشی ، آدم ها را دوست داری ، هرچه که می بینی برایت مهم است و از کنار هیچ اشکی بی تفاوت رد نمی شوی !

معتکف که باشی ، خلوتی سه روزه ، یکسال جمع بودنت را تضمین میکند...

اما ، این ها همه هست اگر و تنها اگر خالصانه با یار بیعت کنی و تا می توانی به او مشغول شوی ،
چرا که مولا علی فرمودند : « معتکف باید پیوسته به ذکر خدا و تلاوت قرآن و نماز مشغول باشد و هر اندازه که بتواند، از سخن گفتن لب فرو بندد »

و اما ، یادتان باشد ، همسفره ی افطارتان ، مردی ست از تبار علی که چشم انتظار یارانش جمعیت معتکفین را به نظاره نشسته...

باید که دمی غافل از آن ماه نباشیمسیدبن طاووس رحمه الله از دانشمندان پارسایی است که در اثر پرهیزکاری، بارها توفیق شرفیابی به محضر مقدس امام زمان(عج) را داشته است. او در جملاتی خطاب به معتکفان می گوید:

                                                     شایــــــد که نظر کرده و آگاه نباشیم
                                         

« بدان که کمال اعتکاف آن است که انسان، عقل و دل و اعضایش را وقف اعمال صالح کند. معتکف باید فکر و جان و اعضای خود را با افسارهای مراقبه، مهارنماید. ... هر معتکفی خود را ملزم نموده است که با تمام وجود، به خداوند متعال روی آورد و روی گردانی و غفلت از حق را یکسره کنار نهد.

بنابراین هر گاه معتکف، نور عقل و جانش را به غیر خدا مشغول کند یا عضوی از اعضای بدنش را در کاری که طاعت پروردگار نیست به کار گیرد، به همان میزانی که غفلت نموده یا کوتاهی کرده، از حقیقت و کمال اعتکاف خود کاسته است.»

صاحب الزمان عج