بی تو خود را نخواهیم شناخت...

 یا صاحب الزمان  (عجل الله ) 

بی تو خود را نخواهیم شناخت

بیا که پنجره ها دلگیرند و نبض ثانیه ها کند می زند بی تو

چه مرداب ها که در سکوت بی گناهان را بلعیدند و تو نیودی و چه باغ ها که بی هیچ پرنده ای خزان خود را گریستند و نیامدی...

برای یافتن یوسف در انتهای کدام چاهِ حادثه جست و جو کنیم؟

اندیشه را به کجا هجرت دهیم؟ در حالی که از منتظرِ تو تنها دعا و صبر بر می آید؟

پس کی و کجا سرنوشت غبار آلود آیئه ی دلمان تصویر تو را در خویش فریاد می کند؟ حال آنکه هر که تو را یافته در «خویش» سفر کرده است و تو سرنشت پنهان شده ای در درون انسانی؛ وقتی به حقیقت خود می رسد.

اما تمام بغض ما این است که بی تو خود را نخواهیم شناخت...