شعری از امام خامنه ای

دل را زبی خودی سر از خود رمیدن است
جان را هوای از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده ام فغان
بانگ جرس به شوق به منزل رسیده است

دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم
باری علاج شکرگریبان دریدن است

شامم سیه تراست زگیسوی سرکشت
خورشید من برآی که وقت دمیدن است

بوی تو ای خلاصه گلزار زندگی
مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است

بگرفت آب و رنگ ز فیض حضور تو
هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم
تقدیم غصه ی دل من ناشنیدن است

آن را که لب به دام هوس گشت آشنا
روزی «امین» سزا لب حسرت گزیدن است