کعبه گهواره علی است

کعبه گهواره علی است . 

بگذار خوش باشم به این که ”ناد علیا مظهر العجائب، تجده عونا لـک فی النوائب، کل هم و غم سینجلی، بعظمتـک یا الله، بنبوتـک یا محمد، بولایتک یا علی“… بگذار خوش باشم به این امید و آرزو که هر وقت نهج البلاغه را باز می کنم، انگار نشسته ام در مسجد کوفه و “علی” دارد برایم خطبه می خواند. همان علی که نامش با “عین” عدالت آغاز می شود و همان مسجد که سقفش آسمان است و نور را مستقیم از ستاره ها می گیرد. همان علی که “در کعبه شد پدید و به محراب گشت شهید، نازم به حسن مطلع و حسن ختام او“. همان علی که هوای دل عدالت را داشت. همان علی که منفعت خود را قربانی مصلحت اسلام می کرد. همان علی که کاخ نداشت. می خنداند یتیم ها را. روی شانه هایش سوارشان می کرد.

متن نوشته شده توسط حسین قدیانی

شیر برای شان می برد. شیر برای شان می شد. نان آورشان بود. مهربان بود. وقت نماز انگشتر می بخشید به سائل و وقت نماز بهترین زمان بود که تیر از پایش بکشند. همان علی که وقت نماز از خود بی خود می شد، ولی از درد ولی نعمتان، هرگز! از اشک چشم دخترکان یتیم، هرگز! وقت نماز. وقت نماز. وقت نماز… “دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند، واندران ظلمت شب آب حیاتم دادند“. آنهم چه مبارک سحری. سحر ماه مبارک. همان علی که وقتی رفت، راحت شد از دست ما. ما که برایش سرباز خوبی نبودیم. امت خوبی نبودیم. شیعه خوبی نبودیم. ما که ندانستیم قدرش را. ما که نفهمیدیم فاطمه بنت اسد چرا باید علی را در خانه خدا و نه هیچ کجای دیگر به دنیا می آورد. ما که نشناختیم علی را. ما که گمان می کنیم سکوت، حق علی است. ما که تنها گذاشتیم ابوتراب را. همان علی که برای مسلمان باقی ماندن ما سکوت کرد، اما سکوت، حق علی نبود. این همه بی معرفتی حق علی نبود. خدا علی را خلیفه می خواست، اما ما علی را راضی کردیم به سکوت. چه بد تا کردیم ما با علی. علی امام خوبی بود برای ما. ما مردم خوبی نبودیم برای علی. علی چاه را به ما ترجیح می داد. ما بهانه ها را به علی. روزی سرمای هوا را و دگر روز گرمای هوا را و همیشه هوای نفس را. همان نفس که علی کشته بود آن را در وجود خویش. همان علی که اصحاب پیامبر تنهایش گذاشتند. همان علی که هم خود جای مهر روی جبین داشت و هم دشمنانش. همان علی که اهل قرآن بودند دشمنانش. اهل حکم خدا. اصحاب رسول خدا. همان علی که باید با عناوین پرطمطراق می جنگید. همان علی که سینه اش پر از داغ بود. دادش از فراق بود. همان علی که برای حفظ اسلام سکوت کرد اما برای حفظ عدالت دست به شمشیر برد. همان علی که در فتنه جمل جنگید با ناکثین. در فتنه ای دیگر با قاسطین. در فتنه بعد با مارقین. روزی نامه می داد به منصوبش که این چنین با اشراف هم سفره نشو، و دگر روز ناله می کرد که عمار کجاست. گویی تنگ شده بود دل علی برای عمار. آنقدر این دل نازنین برای عمار تنگ شده بود، که ما هم انگار شنیدیم “این عمار” را. “میثم میثم عمار” را. انگار ما هم دیدیم بغض علی را. جمل را نهروان را بی صفتی را. آنان که با پیامبر بودند و بر علی شوریدند، و آنان که با علی بودند و بر پیمان خود استوار نماندند. آنان که با علی بودند در خیبر و بدر، اما با علی نماندند در همیشه دهر. یکی شان که “ناکث” بود، علی را بی عدالت می خواست و یکی شان که “مارق” بود، عدل را بی علی، اما عدالت و علی ۲ روح بودند در کالبد ذوالفقار. نمی شد و نمی شود که از هم جدای شان کنی. هم علی شهید شدت عدالت خود شد و هم عدالت بعد از علی یتیم شد. در آن مبارک سحر گمانم هست، فرق عدل و علی با هم شکافته شد. علی رستگار شد، اما روزگار بی عدالتی ها شروع شد. سقف مسجد کوفه کوتاه شد. سوسوی ستاره ها بی ثمر… و عدالت شد صاحب عزای علی. همان علی که علمدار عدل بود. همان علی که هم از انگشت عقیل گذشت و هم از انگشتر عقیق، اما تاب نیاورد ظلم را. ستم را. جور را. جهل را. همان علی که قرآن ناطق بود. همان علی که حق با او بود و او با حق. همان علی که در خانه خدا دیده به جهان گشود. همان علی که حتی مادرش هم “فاطمه” بود. همان علی که همسرش فاطمه، مادر حسین بود و همسرش فاطمه، مادر عباس. همان علی که فقط او در کعبه باید به دنیا می آمد و لا غیر. آری! عدالت این است که علی با همه فرق داشته باشد. علی دردانه خداست. علی یکی یک دانه خداست. این فقط علی است که باید در خانه خدا به دنیا آید. به این مقام که می رسد، کعبه باید ادب کند و شکافته شود. باید راه دهد به فاطمه بنت اسد تا علی در خانه خدا در خانه خود خدا به دنیا بیاید. جای این شکاف هم الی الابد باید معلوم باشد تا همگان بدانند، اگر جان کعبه نباشد، و اگر ولایت نباشد، کعبه به جز سنگ نیست. علی نشان دارد در خانه خدا. پلاک کعبه علی است. کلید این خانه دست علی است. پیامبران همه بنای خانه ای بودند که قرار است مولد علی باشد. خانه خدا یعنی زادگاه علی. این فقط ولی الله است که می تواند و باید در این خانه به دنیا بیاید. نام مادرش هم باید فاطمه باشد، نه اسم دیگری. شکاف خانه خدا هم برای همیشه باید معلوم باشد. خدا لابد خانه  اش را بی این شکاف مقدس نمی خواهد، که کعبه در هر عصری و در هر نسلی، بی نشان از این نشانه نیست. ساحت کعبه امام است، کعبه به جز سنگ نیست. حجرالاسود به جز سنگ نیست… پس بیا! بیا ای دخت اسد! بیا ای مادر! بیا ای زن! ای فاطمه! ای که آبستنی علی را! بیا در خانه من! من خدای تو هستم و خدای علی! دوست دارم طفلی که در رحم داری، اولین جایی که می بیند، خانه خودم باشد. خانه ام را می گذارم در اختیار تو و علی. دوست دارم اولین جایی که صدای علی را ثبت می کند، بیت الله الاعظم باشد. خانه خودم باشد. دوست دارم علی در خانه من به دنیا بیاید. اراده کرده ام دیوار این خانه را بشکافم به یمن قدوم علی، که باب اصلی خانه من ابوتراب است. فقط هم علی می تواند از این شکاف رد شود و تو که مادرش هستی. حالا باید هاجر “سعی” کند، بلکه به جای آب، ابوتراب را ببیند. “زمزم” اولین زمزمه علی است در این عالم و دوست دارم اولین خنده و اولین گریه علی در خانه خودم باشد. دوست دارم خانه ام گهواره طفل تو باشد. من، خدای احد و واحد، خدای “لم یلد و لم یولد” خدای “قل هو الله احد” دوست دارم علی را. نام علی را. ناد علی را. سینجلی را. محمد دوست دارد علی را. عیسی و موسی و ابراهیم و نوح، علی را دوست دارند. عرش و فرش به نظاره نشسته. چه مبارک سحری! این خانه، خانه توست فاطمه! راحت باش در آن. داخل شو. دوست دارم علی را در خانه خودم به دنیا بیاوری تا فخر بفروشم به ملائک، که این، آن آدمی بود که شما به آن سجده کردید. آری! همین طفل. همین علی. همین علی که تا لحظاتی دیگر صدای گریه اش را خواهید شنید. راستی فاطمه! همین که علی به دنیا آمد، بخوان به اذن من در گوش عرش و فرش که “علی لای لای علی لای لای…”. راستی فاطمه! ای مادر علی! وقت این “علی لای لای” که اشک از چشمان گرمت سرازیر می شود، این چشم بارانی را تقدیم مادر طفل ۶ ماهه ای کن که “حسین” خون مطهرش را در ارض کربلا به دست گرفت و راهی آسمان من کرد تا از او قبول کنم این قربانی را. فاطمه! علی لای لای… علی لای لای! فاطمه! کعبه گهواره علی شده است؛ مبارک باشد بر تو، بر من و بر همه کائنات، اما امان از آن گهواره خالی، قنداق خونی…