برای اول مظلوم عالم

برای اول مظلوم عالم 

راز محبوبیت علی(ع)

مردم دوستی علی(ع) و علی دوستی مردم، یکدیگر را تصدیق می کنند و نشان می دهند که بزرگ، کسی است که دوستدار نیکی باشد و در راه آن شهید شود.

علی(ع)، همان شهید بزرگوار است.

در میان انسان ها، خوبی های بسیار سراغ داریم که مورد توجه و علاقه آن ها هستند، هرگاه به خیر و نیکی ستمی برسد، در واقع به همه انسان ها ستم شده است و هرگاه خیر و نیکی مورد تعظیم قرار گیرد، همه انسان ها مورد تعظیم قرار گرفته اند

اگر صفحات تاریخ را بررسی کنید، این حقیقت مسلم را می یابید که میان شخصیت های بزرگ، کمتر کسی را می توان یافت که همانند علی بن ابیطالب(ع) مورد علاقه، محبت،‌ تعظیم، تجلیل و حمایت انسان ها قرار گرفته باشد و حوادث و وقایع زندگی او، این چنین مورد توجه قرار بگیرد.

این محبت، در دل ها موج می زند و وجدان آدمی را از انحراف حفظ می کند و در عرصه تابش آن باطل و تبهکاری خوار می شود.

آری!

علی(ع) در گذرگاه تاریخ به عنوان امام حق و نیکی همانند کوهی استوار قرار گرفته است به گونه ای که حوادث کوبنده و بادهای سخت آن را متزلزل نمی کند.

آنان که با علی بن ابیطالب(ع) دشمنی می کردند، خود گمراه شدند و دیگران را هم گمراه ساختند، سرانجام سر به زیر خاک فرو بردند و خاموش شدند و از آن ها نام و نشانی جز لعن و نفرین انسان های خشمگین باقی نماند. وجدان پاک انسان ها درباره آن ها این گونه قضاوت کرد که از بین رفتند و ذلیل شدند.

پسر ابوطالب، شعله ای فروزان در دل ها و حرارتی نیروبخش در جان ها و منطقی شفابخش در عقل هاست. او را سخنی است حکیمانه و اخلاقی است بزرگوارانه، خداوند هرگز آسمان را زمین و زمین را آسما نمی کند! تاریخ گواه صحت این مدعاست.

شخصیت علی(ع) از هر جهت برای مردم شگفت انگیز است. رشته محبت او از هر طرف به قلب های ایشان پیوند یافته است. بسیارند کسانی که درباره این گوهر یکتا سخن گفته اند و شگفتی و محبت خویش را ابراز داشته اند، همه آن ها در یک نقطه تلاقی می کنند و بر سر یک موضوع اتفاق نظر دارند که علی(ع) نمونه والای فکر و بیان است.

علی(ع) آن بزرگ مردی است که وجدان بشری در برابر تاریکی های خودخواهی، از او روشنی می گیرد، همان خودخواهی هایی که زمامداران عصر علی(ع) و بیشتر زمامداران تاریخ در آن سقوط کرده اند.

علی(ع) آن بزرگ مردی است که وجدان ها و اندیشه ها را آن چنان به حرکت درآورد که در جریان خود، دیگر به کمکی احتیاج پیدا نکرد و زمان و مکانی را در آن تاثیری نبود.

حق جویان و عدالت خواهان در میان مردم، پناهگاهی جز علی(ع) نداشتند.

او پدری مهربان بود که سایه بلند خود را بر سر کسانی می گسترد که احساس می کردند بیدادگران عدالت را با ستم خود از بین می برند و عاطفه را با سنگدلی پایمال می کنند و نیکی را با تبهکاری نابود می سازند و دولت و سلطنت خود را براساس گناه و ظلم بنیانگذاری کرده اند.

پیروان امام که در ظلمات تاریخ با نور هدایت او گام بر می داشتند، چنان دل هایشان از محبت او مالامال بود که زبان و قلم از شرح آن ناتوان است.

جانبازی آنان در این راه به گونه ای است که در تاریخ نمونه آن را نتوان یافت.

"دعامون کنید شهید شیم"