چرا ائمه، شریک قرآنند؟

چرا ائمه، شریک قرآنند؟ 

لغت «شریک» واژه‏اى عربى است و به قطعه کوتاهى از طنابى مى‏گویند که دو لنگه بار را به هم مرتبط مى‏کند. مقام امامت و حقیقت قرآن دو ثقل ثقیل و وزنه وزین‏اند. امام هم قرآن را به امامت وصل مى‏کند و هم امامت را به قرآن، لذا امام شریک قرآن است.
موساى کلیم به خدا عرض کرد پروردگارا بار سنگینى بر دوش من قرار دادى. من باید با فرعون بجنگم براى اینکه در این کار موفق شوم برادرم هارون را «شریک» کار من قرار بده «وأشرکه فى أمرى»(1).  

متن ارسالی از آقای عبدالامیر نیسی

چون رسالت و برنامه رسول خدا همان قرآن کریم است. اخلاق رسول خدا هم قرآن کریم است. پس اگر کسى شریک رسول خدا شد، یعنى شریک قرآن شده و مانند آن طنابى است که امامت را با حقیقت وحى مرتبط مى‏کند.
على (ع) فرمود من سخنگوى قرآن هستم. قرآن همه حقایق را داراست. او را به حرف در بیاورید. اما او با شما سخن نمى‏گوید ولکن من شما را از قرآن با خبر مى‏کنم(2) او شریک قرآن است که چنین ادعا مى‏کند.
آیة الله جوادى آملى، حکمت عبادات
پى‏نوشت‏
(1) طه/ 32
(2)) نهج البلاغه، خطبه 158.)