سلام بر حسین شهید

سلام بر حسین شهید 

این خیمه های کوچک وبزرگ بر افراشته در دل صحرای سوزان از آن کدام کاروان غریب است؟

این بچه های قد و نیم قد که شور و هلهله کودکانه شان در خشونت ریگ ها و خارهای بی رحم این برهوت گرفتاراست از کدام تبار مظلومند؟

دریغا ، آن بانوان نجیب از کدام قبیله صبرند که عبایی از نور به سر دارند وحریم حیا وعصمت شان عرق شرم را بر پیشانی زمین و زمان می نشاند و نگاه های نگرانشان غیرت عرب را مجازات می کند؟

وای برمن ، آن گریه های سوزناک نوزاد شش ماهه کیست که دل آسمان و زمین را به درد می آورد وجان هستی را می گدازد؟

آن دخترسه ساله شیرین زبان ماهرو ،دردانه کدام خانواده است که به پیراهن گلدارش می نازد و با کرشمه های کودکانه نوازش های پدر نازخریده را برای همسالان وا گویه می کند؟

شگفتا، این مردان بلند بالا و خورشید رخ کیانند که نوای مناجات و استغاثه هایشان زمین را به آسمان متصل می کند و لطافت صدایشان دل سخت این وادی دهشتناک را نرم می سازد؟

بی قراری و دل واپسی آن مرد علمدار و رشید و ستبر بازو که پروانه وار بر گرد خیمه ها می چرخد و برق چشمان بیدارش دل سیاهی شب را می شکافد از برای چیست؟

عجبا !درآن سوی صحرا کیانند که صدای آختن شمشیرها و نیزه هایشان گوش فلک را می آزارد و نفس های پرکینه و آمیخته با نعره های مستانه برآمده از خوی دنیازدگی وخشونت آنان، صحرا را هم به تنگ آورده است؟

چه مردمانی هستند که سنگدلی و بی رحمی را با میخ های جهل و تعصب به پای ستوران خویش نعل می سازند تا آنگونه که می خواهند بتازند ونگاه غضبناکشان از پس چهره های پوشانده ومخوف ، کشتن ، آتش زدن وغارت کردن نگین ها وخلخال ها را انتظار می کشد؟

در اینجا در این سوی جهان ودر سرزمینی که از یک میلیارد وسیصد وچهل میلیون نفر انسان زنده تنها دل و ذهن وقلب شمار اندکی با محرم و کربلا آشناست و با عاشورا انس دارد ، غمی سنگین در دلم خیمه زده و اشک هایم در چشم می جوشد ، دلم می گوید محرم فرا رسیده است .

سلام بر تو ای ماه خون ، ماه ارزش های ماندگار و آموزه های عبرت ، استواری و غیرت و آزادگی . سلام برتو.

عرض تسلیت به مولا و سرورمان حضرت صاحب العصر و الزمان(عج)