بوی محرم ؛ بوی عشق و شهادت

فرا رسیدن ماه محرم ، ماه پیروزی خون بر شمشیر تسلیت باد

     بوی محرم که به مشام می رسد، عالم رنگی دیگر می گیرد. قلب ها تندتر از هر زمان و محزون تر از همیشه می تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون در رگ ها می دود و آن وقت ، در چشم بر هم زدنی پرچم های سیاه در گوشه گوشه ی شهر و دیار ما به اهتزاز در می آید و همه جا رنگ ماتم به خود می گیرد. 

    

عشق به حسین دلیل نمی خواهد ، انگار خاک و گل ما را با محبت او سرشته اند.

هنگامی که به خیل سیاه پوشان عزاداری که زیر خیمه حسین (ع) ، به سینه زنی ، نوحه خوانی و ... مشغولند نگاه می کنی همه را حاضر می بینی ، پیر ، جوان ، زن ، مرد ، دانشجو ، کارگر، همه و همه بی آن که رنگ و ریایی در کار باشد سر در پی عاشورا نهاده اند و یا سینه زنان در پی عزاداران روانند تا شبی و یا نیمروزی ،خود را شریک غم زینب (س) و عزادار شهیدان کنند.

 
     به یکباره همه رنگ ها و تعلق ها از بین می رود ، همه مرام ها و مسلک ها رنگ می بازد و جای آن همه را ، نشستن درسوگ سالار کربلا می گیرد. حتی به قدر نوشاندن جرعه ای شربت به رهگذاران و یا عرضه خرده نانی به فقرا . گاه در عجب می مانم که چه شوری در دل های این مردم است که محرم آنان را از خود بی خود می سازد.

     خون عاشورایی بی هیچ تعارف در رگ های مردم این دیار جاریست که با دمیدن خورشید اولین روز محرم دلهاشان به سوگ می نشیند تا در ظهر عاشورا ولوله ای عجیب به پا کنند.این شور و ولوله پرده بسیاری از پندارها را می درد و عبث بودن بسیاری از اندیشه ها را می نمایاند.

     گویی اینان در محرم و عاشورا آب زلالی می یابند که تشنگی درون شان را فرو می نشاند.سیاهی روز و روزگارشان را می زداید و مانند سپری آنان را از ابتلائات زمانه و دنیای هراس انگیز پس از مرگ در امان می دارد. اینان خود را در پناه حسین (ع) در امان از هر بلا و ابتلاء می یابند.

     عاشورا ، از حسین و یارانش نمونه ای پرورده که تا ابد می توان بازو در بازوی آن از جای برخاست.

     عاشورا ، شوری می آفریند که راه صد ساله را یک شبه می توان پیمود. نیروی نهفته عشق به حسین (ع)، از چنان عظمتی برخوردار است که به مدد آن می توان دریا دریا مردم را به زیر خیمه اهل بیت (ع) کشید.

     عاشورا ، خود حامل فرهنگ سترگی است که جاری شدن در آن می تواند همه صحنه های حیات را مبدل به عاشورای حسینی و یارانش نماید.